Hayatta hep bağlıyız birşeylere; belki de birşeyler bizi bağlayan. Aile, dostlar, ülke, inançlar, fikirler... Bazen öyle bir hal alıyor ki - ya da "bazen", aniden olmuyor; zamanla, uzun sürede de olabiliyor -; insan şaşırıyor: "Bu kimin hayatı?", "Neden koşuyorum durmadan."... Yanlış anlamayın. Hayata anlam katan, hayatı değerli kılan, ölüm döşeğinde "Ne güzel yaşamışım ulan şu hayatı." dedirtebilen şeyler belki de onlar.

Fakat bir anlığına düşünün. Ya bu bağları kırsaydık?

Kavuşsaydık kanatlarımıza?






O; boşluk içinde mutlu olabilceğimiz, azla yetinebileceğimiz, koşmayı bırak 'durabileceğimiz'... yere ulaşabilir miydik?





Ulaşsaydık da izsiz, pürüzsüz olmayacaktı değil mi?

Hayat, bazen sadece "space"e basmaktır.